بسم رب الشهدا

قبل از نوشتن این چند خط بگویم که من مقصودم بیشتر بر خواص استوار است و قطعا حق همه افراد یک جامعه را برای داشتن یک زندگی سالم و مرفه محترم می شمارم

اما بعد

حتما قبول دارید که حدود حلال و حرام در دین مشخص است. سوای تفاسیر ما از دین و زندگی دینی، تنها و تنها معیاری که نشان میدهد یک رفتار چقدر با موازین دینی سازگار است خودِ دین است. قرآن و سنت روشن کننده راه ما هستند و آنقدر واضح به تبیین امور پرداخته اند که دیگر جایی برای سوال باقی نمی ماند. به علاوه وجود فقه پویای شیعه و سفارش معصومین برای مراجعه به رواة حدیث، خود موید این مطلب است که دین مبین اسلام برای نجات بشر آمده و محدود به زمان و مکان نیست که مثلا برای هدایت مردم سه قرن پیش کافی باشد و برای هدایت ما نعوذ بالله ناکامل. اوج این پویایی را می توان در ولایت مطلقه فقیه جستجو کرد. یعنی همان چیزی که با قیام بزرگمردی چون حضرت روح الله در کشور مستقر شد و الان قریب به سی سال است که تلاش می کند شمه ای از عدالت علوی و صبر حسنی و شجاعت حسینی را پیاده کند. این تلاش سی ساله به اینجا رسیده که امام خامنه ای رهبری معظم انقلاب اسلامی دهه چهارم حیات انقلاب اسلامی را دهه تثبیت بنامند. این دقیقا خلاف نظر عده ای است که میگویند انقلاب شکوهمند اسلامی هیچ دستاوردی نداشته و شرایط ثابت مانده است. میان ثبات و تثبیت قطعا و یقینا تفاوت هست. حداقل انقدر که من میدانم ثبات به شرایطی گفته میشود که وضعیت موجود و رفتار متغیرهای فرضی ما تغییری نکند و این همان سکون و انفعال است و قطعا شاملا حال انقلاب شکوهمند اسلامی ایران نمی شود. چرا که مرزهای گسترده این انقلاب خدایی روز  به روز در حال گسترده تر شدن و قوی تر شدن است؛ و اما تثبیت به شرایطی گفته می شود که رفتار همان متغیرهای فرضی مذکور در یک راستا باشد و همه با هم باعث حرکتِ رو به جلوی جامعه و دست یابی به اهداف آن جامعه شوند. این وضعیت به وضوح تا پیش از انتخابات دهم ریاست جمهوری در کشور مشخص بود. همین حضور کم نظیر و چهل میلیونی مردم بهترین اثبات بر این مدعاست که مشارکت اجتماعی همواره یکی از نشانه های پیشرفت جوامع بوده است. اما عده ای، به جرات می گویم، کم خرد در داخل و خارج سعی در مخدوش کردن این حضور داشتند و جمهوری اسلامی ایران به مدد برخورداری از رهبری و زعامت بزرگمردی چون سید علی الحسینی الخامنه ای با شجاعت در مقابل این فتنه گری ایستاد. صبر و متانت جمهوری اسلامی و کم خردی و حماقت عده ای کار را به نه دی کشاند و حضور بی نظیر و بی سابقه مردم در صحنه کار را به جایی رساند که من حالا با شجاعت می توانم به ابتدای بحثم برگردم و بگویم: حزب اللهی و انقلابی بودن ضوابط و قواعد خاص خودش را دارد. اهمیتی ندارد که امام خمینی(ره) شما را چه بنامند و یا با شما چه سرّی گفته اند مهم این است که حالا چگونه اید. من باشجاعت می گویم که تنها و تنها یک شرط برای انقلابی بودن میشناسم و آن تبعیت محض از ولایت فقیه است. هرکس با هر سابقه ای و هر نقش و سهمی در این تاریخ سی ساله زیر پرچم مقدس ولایت فقیه ایستاده از نظر من موجود است و هر کس که خارج از این دایره است اصلا وجود خارجی ندارد که بخواهد سهمی در تصمیمات و سیاست گذاری ها داشته باشد.

آری نــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــه دی به من اجازه می دهد که بگویم:

دیگر این بودن یا نبودن نیست که مسئله است بلکه ولایی بودن یا نبودن است که اهمیت دارد.و یقینا هیچ معیاری بهتر از خودِ ولایت مطلقه فقیه نمی تواند درجه ولایت مداری افراد را معلوم کند و وای به حال آنهایی که با داشتن صبغه ولایی حالا از این دایره خارج شده اند. وای بر آنهایی که مصداق واقعی خسر الدنیا و آلاخره هستند

خدایا به حق خون پاک حسین این ارادت محبت باور و ایمان به ولایت و لایت فقیه و امامم سید علی روحی فداه را از ما مگیر