مولا امشب با دلتنگی به سراغت آمده ام و چه دلتنگی سرورانگیزی. و این از عجایب منتظِر است که همان قدر که ملال در نظرش نامبارک است، دلتنگی برایش مقدس است. چرا که اگر دلتنگیِ برای منتظَر نباشد، نسیان مهمان ناخوانده دل خواهد شد. پس من خوشحالم که دلتنگم. خوشحالم که بالهایم طلب پرواز میکنند، حتی اگر بارهایم اجازه پرواز ندهند.همین که از در بندِ هستی بودن خسته ام نشان می دهد که هنوز بندهای دنیا طلبی ام محکم نشده اند.
مولای من
 نمیدانم در اعمال این روزهای ماضی کدام عمل شایسته ای ثبت شده که تو صدایم کرده ای؛ نمیدانم چه شده اما این بغض فشارنده گلو راه گفتن را بر من بسته.دیگر توان گفتنم نیست. بگذار دلتنگی های مقدسم جایی میان پرسه های روح سرگردانم پنهان شود. بگذار فقط خودت بدانی که من در این دنیای به این بزرگی چه کوچکم........بگذار دردهای روح مجروحم را میان استغاثه و دعا به نام تو پنهان کنم
یابن الحسن
این روزها حالم  عجیب است. لختی آسایش طلب می کنم اما این آسایش را با سکون نمیخواهم. تو گویی تیرهای حادثه هر لحظه در راهند و من ضعیفتر از آنم که دفعشان کنم.پس مثل همیشه مراقبم باش. خودم را بعد از خدا به دستان تو می سپارم.........