بسم رب الشهدا

مولای مهربان شب های سه شنبه سلام

به گمانم خدا می خواست که ما عاشق باشیم حســـــــــــــــــــــــــــــــین را آفرید. خدا میخواست آزاده باشیم عــــــــــــــــــــــــباس را آفرید و می خواست صبوری کنیم زیـــــــــــــــنب را و چون از هجوم این همه حجم عشق بر وجود نازپرورد ما آگاه بود، برای اینکه تنها نباشیم، تـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــو را آفرید

باور دارم که هر چه سختی به من میرسد از عدم توکل است و فراموش کردن وجود نازنین تو.

اصلا تقصیر خودمان است.آنقدر از نبودنت گفتیم و فیض ِبودنت را فراموش کردیم که حالا بودن و حیات این شکوفه های بهاری را بیشتر باور میکنیم تا حضور تو را. هر چند که اکنون ما در زمستان باشد و دیر زمانی از پایان زندگی آنها گذشته باشد. برای ما همین که عکسی از این شکوفه ها ثبت شده حجت را تمام می کند که زمانی موجود بوده. نمیدانم چه سری دارد که به راحتی یادمان میرود که تو اکنون هستی همیشه بوده ای و باز هم خواهی بود .

مولا من

این روزهایم دارد با غمی می گذرد که عاقبت خردم خواهد کرد. امشب که آمدم  و مهمان تو شدم به رسم عهد چهل شبی تازه یادم افتاد که پروردگار یگانه هستی همان طور که مرا در هستی پرورش میدهد سایه تو را بر سرم مستدام کرده. حالا باید یادم بیفتد که بودن تو یعنی غـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــمی نیست. حالا باید یادم بیفتد که بودن تو یعنی انــــــــــــــــــــــــــــدوهی نیست. دارم صدای خرد شدن استخوان هایم را می شنوم اما این بار این هجوم سنگین نسیان است که بر من آوار شده و نه غم دنیایی تنها که تا رسیدن اجلم مهمانش هستم

 یادم می افتد به این بیت:

تو که یک گوشه چشمت غم عالم ببرد

حیف باشد که تو باشی و مرا غم ببرد

و من امشب معنای جدیدی یافتم از این سخنی که از دل بر آمده/ حیف من هستم که با وجود تو هنوز غم دارم نه دنیایی مه مشحون عطر وجود توست.

مولای مهربان شب های سه شنبه

دستم را بگیر که دنیا بس تاریک است و راه های هدایت نا پیدا؛ و مگر نگفتی که ستاره ما زمینیانی و مایه امنیت ما.پس ای ستاره وعده داده شده از گوشه ای برون آی که راه مقصودم گم شده