بسم رب الشهدا

19 دی یعنی روزی مثل امروز 5 سال است که شهید احمد کاظمی به دامان پر رحمت الهی پر کشیده و بهشتی شده. نمیدانم شاید به خاطر حسینیه ای که چند سالی است عاشورا مهمانش هستم و به یاد این مرد بزرگ تاسیس شده این چنین دلبسته این مرد خدا هستم. شاید هم راز دلبستگی مرا باید در نوری جستجو کرد که از پشت قاب دوربین هنوز هم به من لبخند می زند. وقتی به چنین روزهایی میرسم و فقدان چنین سرداردانی را میبینم باور می کنم که زمان مرا با خودش برده. باور می کنم این شهدا هستند که ماندند. وقتی به چنین روزهایی می رسم باور می کنم که جز شهادت پایانی را متصور نیستم

خدا کند که وقتی در محکمه عدل الهی حاضر میشوم شرمنده شهدا نباشم. خدا کند که این نفسی که فرو میرود ممد گناه و مفرح نفس نباشد که در آن صورت بر هر نفسی دو خسران موجود است و بر هر خسرانی آتشی واجب.

اللهم ارزقنی شهادة فی سبیلک

شهدا را یاد کنیم با یک صلوات

اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم